Asterdplas

*For translation see below

Urenlang kan ik kijken naar de ganzen bij de Asterdplas.  

In de middag overheersen beachballende rustzoekers en moddergooiende kinderen, 

Maar ’s avonds is de mens in de minderheid en eist een ander dier diens plaats op. 

Langzaam komt de stoet op gang. 

Eerst één voor één. 

Dan twee aan twee. 

Drie aan drie en dan, 

Totdat ik ze niet meer kan tellen. 

Een legioen aan ganzen herovert het gebied, waar eerder die dag de mens het hoogste woord had. 

Ze maken het strand weer eigen en gaan verder met hun gesprekken. 

Soms probeer ik te luisteren, maar vooralsnog kom ik er geen wijs uit. 

 

Af en toe probeer ik te doen alsof ik een van hen ben. 

Ik vraag me af of ze het doorhebben. 

Translation:
For hours on end, I can watch the geese at the Asterdplas.
At noon, beachballing peace seekers and mud-throwing children dominate,
But at night humans are outnumbered and another animal claims their place.
Slowly the parade begins.
At first one by one.
Then two by two.
Three by three and then,
Until I can count them no more.
A legion of geese reclaims the area, where earlier that day humans shouted the loudest.
They make the beach their own again en continue their conversations.
Sometimes I try to listen, but as of now I cannot understand them.
Now and then I pretend to be one of them.
I wonder if they notice.

Author's note: This is a poem in my native language. I wrote this back in 2019, when I was still living in Breda. I was (as I still sometimes am) struggling to cope with depression. In these times, I found my solice in nature and the 'Asterdplas' is a lake in Breda. It is known for its huge population of geese in summertime. The last two sentences of this poem can be seen as seperate from the rest, as it has two different meanings. It can be interpreted as concerning the geese, but it also might just be about people in general.